Określenie rozkładu średnic i właściwości przewodnictwa elektrycznego
próbek jednościennych nanorurek węglowych pochodzących od konkretnego producenta, w celu ustalenia ich przydatności do wytwarzania papieru przewodzącego dla zastosowań w urządzeniach elektrochemicznych
Przedmiotem badań był atrament przewodzący zawierający wielościenne nanorurki węglowe. Atrament był nadrukowywany na folię poliwęglanową (PC) oraz kopolimerową poliwęglanowo-poliakrylanową (PC-AC). Celem badań było stwierdzenie, na którym podłożu warstwa atramentu wykazuje lepsze właściwości adhezyjne. W tym celu zastosowano metodę pomiaru widm rozpraszania Ramana. W zmierzonych widmach widoczne są pasma charakterystyczne dla wielościennych nanorurek węglowych. Pasmo oznaczone na rysunku jako D wzbudzane jest przez defekty w ściankach nanorurek. Powierzchniowa gęstość defektów w nanorurkach nadrukowywanych na folię kopolimerową z poliakrylanami jest o 20% większa niż w przypadku folii poliwęglanowej. Ponadto położenia pasm G i 2D w nanorurkach nadrukowanych na folię z poliakrylanami są znacząco przesunięte do wyższych częstotliwości, co dowodzi istnienia silniejszych oddziaływań dielektrycznych pomiędzy atramentem a folią z komponentem poliakrylanowym. Na podstawie wykonanych badań rekomendujemy folie z domieszką poliakrylanów jako lepsze podłoże dla atramentów przewodzących na bazie nanorurek węglowych niż folie poliwęglanowe.
